Social media is een niet weg te denken en fantastisch portaal om ‘de dingen des levens’ met elkaar te delen. Alleen dat leven en wat de norm van uiting daarin is, mag een levensgroot grijs gebied genoemd worden. Waarin de mist vaak maar niet wil optrekken getuige de vele misverstanden naar aanleiding van geposte beelden, teksten, meningen en ronduit onbeschofte uitingen.

Het mag dan ook een moedig experiment genoemd worden dat gezagdragers als politie agenten de ruimte krijgen om naar eigen inzicht een Twitter- of Facebook account te beheren. Voorzien van alle officiële beeldmerken van deze instantie en met een monitoring die meer vluchtige wind langs laat waaien dan boven op de haverkist te zitten.

Natuurlijk wordt agenten aangeleerd wat absoluut niet kan en mag, maar…….er is verdomd veel begrip voor menselijk falen hierin.

En dat laatste was enorm verfrissend om tegen te komen en voor de generatie waar ik toe behoor een regelrechte eyeopener. Geen dooie dienders en machtswellustelingen maar een bevlogen groep mensen van allerlei kleur, die met de nodige humor ook hun eigen fouten onder ogen zien.

En sommige dingen zijn echt hilarisch in al hun eerlijkheid. En nu kom ik aan bij een stukje in dit leven dat je niet over social media delen kunt. De vertrouwelijkheid van een open gesprek in een groep. De verklaring met voorbeelden van missers, stommiteiten en ronduit blunders.

En juist daar de pet voor af. Dat @PolLimburg in de persoon van Michiel Maes met zoveel vertrouwen en zo integer een social media beleid van – toch een kwetsbare beroepsgroep – in een perfecte presentatie voor het voetlicht weet te brengen. Is een meer dan gemiste kans voor al die mensen die denken ‘oh, ik lees het morgen wel in de krant of op social media’. Want juist dan mis je de humor, de zelfrelativering, het diep menselijk inzicht en de intense betrokkenheid met het toelaten van persoonlijk inzicht. Om toch elke dag weer een bombardement aan eventualiteiten te kunnen handelen.

De praktijk @politieweert in de persoon van Rob Litjens staat met twee benen vast aan de grond. Want die praktijk heeft natuurlijk de nodige uitdaging in een andere vorm. Mondige burgers – die op social media al helemaal geen blad voor de mond nemen – coördinatie van betrokken burgers in App – groepen, veiligheid en de eigen persoon. Een complexe uitdaging op meerder platforms dus.

Na een complete twitter #SMC0495 aanval heb ik gisteren ook kennis gemaakt met @PolWeertZuid en @BuurtWeertzuid waar een goed systeem loopt tussen politie en burgers. Dit heeft al enkele misdrijven voorkomen en schijnt er goed te werken. De grootste uitdaging binnen zo’n systeem is wel dat er ’te ijverige burgers’ tussen zitten. Dat wekt ergernis bij anderen en hier moet de gezagdrager dan toch weer optreden en voor het belang van de groep gaan. Want wat moeizaam opgebouwd is, is ook zo weer verspeeld.

Ik had U dus gegund om aanwezig te zijn, want we hebben zelden zo’n ontspannen en informatieve avond gehad met de lach op de juiste plaats.

Ga de live serie ‘Robuust blauw’ op internet volgen zou ik zeggen. Maar beter. knoop gewoon eens een praatje met de wijkagent aan, U zult versteld staan. Ook alle eer dat ze hierin een voortrekkers rol durven spelen want voor je het weet krijg je een soort van ‘Flikken Weert’. Of zoals Michiel Maes grapte ‘straks gaan ze ons te aardig vinden, de politie als nationale teddy beer’. Dodelijk voor het gezag.

Mooi dus deze diep menselijke balancering tussen uniform en individu.

In mijn enthousiasme is deze blog van dusdanige omvang dan ik @draadlok zo meteen in een volgend blog op het podium hijs.

Anki Raemaekers